Deze week zette de beste Nederlandse basketballer van de afgelopen tien jaar een punt achter zijn loopbaan. In 2009 zocht ik de toen 21-jarige speler van Joventut op in Barcelona. Ik sprak hem over zijn dromen en ambities, waarbij al snel het woord NBA viel. Die haalde hij net niet, in tegenstelling tot zijn teamgenoot Ricky Rubio. Maar dat hij alles in zich had om het ver te schoppen, dat was mij al wel duidelijk. Lees hieronder het verhaal van elf jaar geleden, destijds gepubliceerd op de site van de Nederlandse Basketball Bond.
.
Hoe is het eigenlijk met… Henk Norel?
Een verslag uit Barcelona over de beste basketballeague in Europa, jonge jongens die willen rennen en over dromen van de NBA
De Sagrada Familia torent hoog boven de stad uit, met in de verte de besneeuwde toppen van de Pyreneeën als decor. Eindeloos lange straten doorklieven de stad en bieden doorkijkjes naar de Middellandse zee of richting de groene heuvels, verder landinwaarts. Waar ik ook kom zie ik basketbalveldjes, weggestopt in het drukke, volle centrum of juist in de vele parken aan de rand van de stad.
Een strakblauwe hemel doet denken aan de mediterrane zomer, ware het niet dat er een flinke, koude wind staat. Maar toch weerhoudt mij dat er niet van om, op weg naar mijn hotel, even een balletje te schieten met wat Spanjaarden, middenin de stad. Al snel praten we tussen het schieten door, gepassioneerd over basketbal, sensatie Ricky Rubio en zijn lange, Nederlandse teamgenoot. Want dié kennen ze hier wel.
Penya
Welkom in Barcelona, welkom in het leven van Henk Norel, basketballer in de beste league van Europa. Spelend voor ‘Penya’, oftewel DKV Joventut, kraamkamer van vele basketbaltalenten zoals Ricky Rubio en Rudy Fernandez. Over een nuchtere, 21-jarige Nederlander in een land vol passie, gestaag op weg naar de basketbaltop.
‘Gewoon Henk’, heeft hij in zijn emailadres verwerkt. Om hem niet te storen neem ik enkele weken voor de wedstrijd tegen Unicaja Malaga (7 februari) echter contact op met Peter de Bos, zijn agent en zelf al jarenlang woonachtig in Barcelona.
Peter regelt voor mij een perskaart en vlak voor achten loop ik het Palau Municipal Esports Badalona binnen. Hele gezinnen bevolken de tribunes in het stadion waar in 1992 het originele Dream Team goud behaalde op de Olympische Spelen en ik bedenk me dat Michael Jordan dus nog over dit parket heeft gelopen. Mijn aandacht wordt natuurlijk al snel getrokken door Henk, die aan de andere kant van het veld in een orkaan van lawaai tijdens de warming-up zijn layups loopt. Ik ontwaar na wat zoeken ook Ricky Rubio en zie Henk vervolgens kinderlijk eenvoudig wat dunks afleveren.
Geratel
De wedstrijd begint en voor mij is het wachten op de entree van Henk, die op de bank begint. Rondom mij ratelen de verslaggevers van de Spaanse radio alsof de wedstrijd zich al in een vierde verlenging gestort heeft, terwijl ik als onbekende verslaggever namens de NBB (‘Federación Holandese’ is het enige dat ik uit het gekrabbel op mijn perskaartje kan opmaken) de indrukwekkende atmosfeer op mij in laat werken.
Ondanks het verhitte geratel achter mij, zie ik een gelijk opgaande wedstrijd en vlak voor het einde van het eerste kwart veer ik een stukje omhoog uit mijn stoel en buig me over de rij toeschouwers voor mij om helemaal vrij uitzicht te hebben; Henk komt erin.
Blessure
Hij staat echter nog maar een paar minuten in het veld als hij na een press van Joventut en het daarop volgende gevecht om de bal zijn enkel verstuikt. Dé reden voor mijn bezoek verlaat al aan het begin van het tweede kwart het veld om de rest van de wedstrijd met ijs op zijn enkel toe te kijken hoe zijn team thuis verliest.
Hoezeer de bijna twaalfduizend aanwezige kinderen, volwassenen en zelfs ouden van dagen ook een spektakel maken van deze spannende wedstrijd, de sfeer en zelfs de frivole alley oops van Ricky maken het verlies van Henk voor mij niet meer goed. Want op twee uur vliegen van Amsterdam is hij in een van de sterkste competities ter wereld bezig zijn droom te realiseren. En daar getuige van zijn, wil toch geen enkele Nederlandse basketballiefhebber missen. Ik dus ook niet. Gelukkig staat er twee dagen later een interview met Henk gepland, bij hem thuis in Badalona, een voorstad van Barcelona, tweehonderd meter van de waterlijn van de Middellandse Zee, die nu nog koud aanvoelt.
Appartementje
Wie in Nederland kent en volgt Henk Norel eigenlijk? Of is het; uit het oog, uit het hart? Dat vraag ik me toch af, als ik uitstap bij het kleine stationnetje van Badalona en wachtend op Henk vanaf een bankje het Spaanse dagelijkse leven aanschouw. Joventut gaat goed om met haar beloften en hoewel hij in een bescheiden appartement woont, krijgt en neemt Henk alle ruimte om zich te ontwikkelen. In vier jaar tijd speelde hij in de vierde, derde, tweede en uiteindelijk hoogste divisie in Spanje. Een mooie tussenbalans van een cariere die bij Argon Mijdrecht en vervolgens de Astronauts begon.
‘Ik zag daar echter te veel jonge jongens vrijwel alleen maar op de bank zitten en realiseerde me dat ik dat absoluut niet wilde’, zo licht hij zijn keuze om destijds Nederland achter zich te laten, toe. Via via deed Henk een tryout bij Joventut, waar hij niet alleen een fantastische sfeer aantrof, maar ook een team waarin talenten als de destijds 19-jarige Rudy Fernandez veel speeltijd kregen. ‘De kracht van Joventut is dat er veel jonge jongens spelen die alles nog te bewijzen hebben, daar de ruimte voor krijgen maar ook strak en goed gecoacht worden. Die willen rennen, net als ik. Ik probeer altijd met een hoog energieniveau de wedstrijd binnen te komen want die wedstrijd gaat niet op jou wachten’.
Koning
Een atmosfeer waar Henk zich prettig bij voelt, maar die ook vertrouwen wekte bij zijn ouders die hem altijd honderd procent gesteund hebben. ‘Mijn ouders hebben mij ook goed gevormd; ik zit niet te wachten op mensen die alleen maar zeggen; Henk, je bent de koning’.
Dat veel jongens wel naast hun schoenen gaan lopen ziet Henk veel gebeuren, bijvoorbeeld bij de bij Rome spelende Brandon Jennings (een high school fenomeen uit Amerika, die hij op een basketbalkamp trof) en bij de oudere broer van Ricky Rubio, om maar een paar te noemen. ‘Als ik nu ga denken; ik ben er, dan speel ik over twee jaar in de derde divisie’.
Hoewel hij niet uitsluit nog een paar jaar in Europa te blijven, blijft spelen in de NBA een droom van hem. ‘En ook als de NBA of zelfs de status van topspeler in Europa niet zou lukken, heb ik een dijk van een levenservaring achter de rug’, hield Henk zichzelf de afgelopen jaren voor. Maar met elke dag komt die droom dichterbij en komende zomer zal Henk zich beschikbaar stellen voor de NBA draft.
Vriendin
Het levensritme in Spanje, de club Joventut en de (speel)tijd die hij er krijgt om zich verder te ontwikkelen maken van Henk in de tussentijd een gelukkig man. Maar natuurlijk mist hij bepaalde dingen. Of liever gezegd; mensen. ‘Ik zie mijn vriendin niet vaak, want zij heeft een eigen bestaan in Nederland. En ik ga zelf eigenlijk alleen in de zomerperiode die kant op’.
Maar zelfs een jaartje bij Alicante, waaraan hij vorig seizoen door Joventut uitgeleend werd om meer speeltijd te krijgen, heeft zijn ontwikkeling niet verstoord. ‘Ik had eerst geen zin, voelde me hier net thuis en had geinvesteerd in de mensen hier, had respect opgebouwd. Maar achteraf is het goed geweest, ik zou er zo weer willen spelen’.
Ook het uitlenen van Henk vond plaats in het kader van het grotere geheel, de lange termijn, waar de coaches van Joventut constant naar lijken te kijken. Niet alleen is dat voor de spelers en de club goed; de kwaliteitsverschillen in de ACB league zijn daarnaast zo klein dat van een korte termijnvisie bijna geen sprake kán zijn; succes wordt hier bepaald door kleine dingen, door echt teamspel. En daar staat Joventut mede om bekend.
NBA
De lange termijn voor Henk? Al snel valt het NBA-woord weer. Wedstrijden als recent tegen Murcia, waarin hij met negen op tien shot 24 punten bij elkaar speelde, helpen dan natuurlijk. ‘Maar mensen die er echt verstand van hebben, zien ook andere dingen dan alleen de statistieken’.
Niet voor niets is Henk erg trots (‘dat was wel erg, erg cool’) op de ‘Best Hustler Award’ die hij vorig jaar op een Reebok basketbalkamp kreeg, waar hij tegen veelal sterkere tegenstanders zijn drive en werklust blijkbaar goed heeft laten zien. Aan wie spiegelt hij zich dan? Pau Gasol is stiekem zijn voorbeeld, met name hoe deze in Spanje speelde voordat hij naar de NBA ging; slim, niet fysiek dominant maar zeer effectief en hard werkend.
En als 21-jarige staat Henk zelf aan de vooravond van een misschien wel veelbelovende carrière als topper in Europa of in de NBA, net als voorbeeld Pau Gasol. Een uitnodiging voor het prestigieuze Reebok kamp, gesprekken met NBA scouts, interviews met landelijke dagbladen en live uitgezonden wedstrijden van Joventut op de Spaanse TV; het zijn allemaal elementen in het huidige leven van Henk. Een leven zoals dat je kan overkomen als je misschien wel bij die selecte groep basketballers kan gaan horen die de echte top haalt.
Gewoon
Kan je iemand bijbrengen hoe je jezelf in een dergelijk bestaan staande houdt, laat staan doorontwikkelt zonder afgeleid en verleid te worden? Waarschijnlijk niet. Hoezeer Henk ook goed begeleidt en gesteund wordt, door ouders, zussen, vriendin, Joventut en Peter de Bos; hijzelf is het die een manier moet vinden om zich een weg te banen door de vele barrières die tussen hem en de NBA staan. En het is juist dat vermogen, die vaardigheid, die Henk lijkt te bezitten. Want Henk blijft Henk. Gewoon zichzelf. Gewoon Henk.