Na een interview in de podcast van NBA-journalist Zach Lowe kocht ik onlangs het nieuwe boek van de Amerikaanse auteur Paul Knepper; ‘The Knicks of the Nineties – Ewing, Oakley, Starks and the Brawlers That Almost Won It All.’ Een feest van herkenning en weemoed voor diegenen die de NBA destijds al volgden. Een aanrader dus.
234 pagina’s over een periode waarin er nog lekker fysiek gespeeld werd, centers nog speelden als een center en landgenoot Rik Smits en zijn Pacers het in de play-offs talloze keren opnamen tegen de New York Knicks. En dat waren series om van te smullen. Geen wonder dus dat er in het boek regelmatig verwezen wordt naar de Pacers en de prestaties van Smits.
De Knicks en de Pacers troffen elkaar in de jaren negentig maar liefst vijf keer in de play-offs. Drie keer wonnen de Knicks. In 1994 en 1999 versloegen ze de Pacers in de finale van de Eastern Conference en voorkwamen ze dus dat Smits & Co aan mochten treden in de NBA Finals. Beide keren (tegen Houston in 1994 en de Spurs in 1999) trokken de Knicks in de finale echter wel aan het kortste eind.
‘Driemaal is scheepsrecht’ zal Smits gedacht hebben, toen hij op de rand van het nieuwe millennium, in 2000, eindelijk de finale haalde ten koste van de Knicks. Maar daar waren de Lakers met Shaq en Kobe helaas een maatje te groot. Twee fantastische teams van destijds, uit New York en Indianapolis, werden daardoor nooit NBA-kampioen maar gaven de jaren negentig wel kleur. En hoe.